Onder het motto ‘Opvoeden doen we samen’ koppelt Buurtgezinnen gezinnen die wat extra steun kunnen gebruiken aan een stabiel gezin in de buurt. Zo krijgen kinderen wat extra liefde en aandacht en worden ouders ontlast. Debora van Beek startte een jaar geleden met Buurtgezinnen in Dongen.

door Lia van Gool

Nu, een jaar later, is Debora bij een steungezin, waar op dat moment twee kinderen spelen uit een vraaggezin. Toeval is dat dat steungezin in het eerste verhaal dat Debora vertelde ter sprake kwam. Een van de zoontjes uit het steungezin vroeg Debora toen of er echt gezinnen waren die andere kindjes willen helpen. “Wow, dat is lief”, zei hij. Dat jongetje speelt nu met veel plezier bij het steungezin.

In verband met de privacy worden in dit verhaal niet de echte namen van de betrokkenen genoemd en staan er geen mensen op de foto’s.

Drempel

Drie kinderen spelen met Lego en Playmobil. Zij bouwen kastelen en schepen en kunnen het goed vinden samen. In een andere ruimte zit Debora, samen met Anneke en Babs. Toen Anneke de vraag las of er gezinnen waren die iets voor een ander wilden doen, heeft zij contact opgenomen met Debora. “Het is een mooi initiatief”, vindt Anneke. “Je krijgt er wat voor terug. Als Frans (10) en Gerrit (7) komen spelen, dan spelen mijn kinderen ook.” Anneke heeft zelf twee kinderen: Chris (12) en Ed (10). Voor Babs, de moeder van Frans en Gerrit, is het een stukje ontlasting als haar kinderen bij Anneke kunnen spelen. “Mijn gezinscoach kende dit concept en heeft dit voorstel geopperd.” Debora vult aan: “Babs en haar man waren één van de eerste vraaggezinnen waar ik contact mee had.”

Na kennismaking met Debora werd er een profiel opgesteld. Belangrijk bij het vinden van een steungezin is dat het klikt tussen de kinderen. Als de ouders dan ook nog eens goed met elkaar op kunnen schieten, is dat mooi meegenomen. Anneke: “Babs en ik kunnen ook lekker kletsen samen. De kinderen van Babs vinden het heerlijk om buiten te spelen en spelen ook graag in de ruimte die wij hier nog achter het huis hebben.”

“Ik vond het lastig om hulp te vragen”, zegt Babs. “Het is een soort taboe, ik voelde schaamte.” Niet alleen het vragen om een steungezin was een drempel die Babs over moest, ook toen er een gezinscoach kwam, stapte zij over een drempel.

Speelmoment

De kinderen van Babs kwamen eerst alleen in de schoolvakanties bij Anneke spelen. Nu is er vaker een speelmoment gepland, omdat de periode tussen de schoolvakanties te lang bleek. Babs vertelt dat tijdens de vakanties de structuur van school wegvalt voor Frans en Gerrit. “De kinderen zijn dan niet op hun best. Het dagelijkse ritme vergt voor mij dan een extra uitdaging. Ik merkte dat ik meer tijd nodig had om op te laden. Mijn man werkt fulltime, dus die is overdag aan het werk.”

Anneke gaat verder: “Het gaat goed met de vier kinderen. Soms moet je weleens een ruzietje sussen. Als Frans en Gerrit er zijn, hebben Chris en Ed minder ruzie. Ik merkte op een gegeven moment ook dat Chris en Ed vroegen wanneer Frans en Gerrit weer kwamen spelen.” Het tussendoor ‘daten’, zoals nu op vrijdagmiddag, kan ook als het nodig is. Babs merkt dat het helpt dat haar kinderen af en toe bij Anneke zijn. “Ik vind het lastig om tijd voor mijzelf te nemen. Dat is mijn eigen problematiek, waar ik aan moet werken.” Zij noemt een voorbeeld van een dag dat zij met een boek op de bank ging zitten en moet er eigenlijk om lachen als ze het vertelt. “Mijn man is in zijn eentje naar meubels gaan kijken.”

Spannend

De eerste keer dat Frans en Gerrit kwamen spelen bij de kinderen van Anneke, vonden zij dat best spannend. “Niet alleen het spelen was spannend, zij vonden ook onze hond spannend. Die blaft nogal hard als je binnenkomt. Nu aaien Frans en Gerrit alle twee de hond voordat zij naar huis gaan.”

De sfeer is prima tussen de kinderen, dat is goed merkbaar. Zij hebben geen tijd om hun verhaal te vertellen, omdat zij zo opgaan in het spel. “De eerste keer dat Frans en Gerrit bij ons bleven lunchen in de zomervakantie was ook best spannend. Nu bakken wij in de herfstvakantie op een middag pannenkoeken. Die dag lijkt dan net een kinderfeestje.” Vooral voor Gerrit was het een uitdaging in het begin. “Gerrit is nogal angstig. Hier blijven eten, de hond die hier rondloopt, met Anneke in de auto ergens naartoe… dat zijn allemaal stapjes die hij moet zetten, kleine overwinninkjes eigenlijk. Dat hij dat doet, geeft aan dat het vertrouwd is.”

Rust

Als Chris van school komt, wordt hij meteen in beslag genomen door Frans en Gerrit. Chris, die in de eerste klas van de middelbare school zit, moet eerst even ‘thuiskomen’. Dan gaat het spelen door. De kinderen vertellen voorzichtig hun verhaal. Ja, ze vinden het leuk om hier te spelen, kijk eens, dit is een vliegend schip. En er is al een keer een ongelukje gebeurd, toen er speelgoed op een tablet viel. Dat maakte vooral Ed verdrietig. Maar gelukkig is alles goed gekomen. “Aan het eind van de speelmiddag mogen de kinderen ‘op het scherm’. Maar eerst moeten zij opruimen.” Daar zijn Frans, Gerrit, Chris en Ed mee bezig aan het eind van de middag. De rust keert terug in de woonkamer van Anneke.

Informatiepunt

Tot slot: Debora van Beek van Buurtgezinnen is iedere laatste donderdag te vinden bij het informatiepunt in De Cammeleur. “Mensen moeten eerst zien wat er allemaal kan en hoe zaken lopen. Dat geldt voor zowel de steungezinnen als de vraaggezinnen.”

Meer informatie vind je op www.buurtgezinnen.nl of neem contact op met Debora via debora@buurtgezinnen.nl