Soms lijkt het alsof alles gaat net als vroeger. Lijkt, met nadruk, want gezien de gezondheidssituatie van Hans, wordt en gaat het nooit meer zoals vroeger. Laatst hadden wij echter een week waarin bijna alles was net als vroeger.

We gingen op bezoek bij een tante en oom. Daar waren ook een andere tante en oom. Het was even geleden dat we bij elkaar waren geweest, dus we hadden genoeg om over te praten. En, hoewel dat niet de bedoeling was, werden het gesprekken tussen een ‘vrouwengroepje’ aan de ene kant van de salontafel en een ‘mannengroepje’ aan de andere kant. Het werd een gezellige familiemiddag. Aan het einde van die middag hebben we meteen maar afgesproken om zulke bezoekjes vaker te doen. Ook weer niet te vaak, want iedereen heeft het best druk, ondanks het feit dat we allemaal gepensioneerd zijn. De volgende afspraak zal daarom over ongeveer een half jaar zijn. We sluiten echter niks uit, misschien komen we elkaar op onverwachte momenten wel eerder tegen.

Het volgende moment was een onverwacht terrasbezoek op donderdagmiddag. Omdat het erg mooi weer was, besloot ik om, na een persgesprek bij de gemeente, op het terrasje van een vlakbij het gemeentehuis gelegen horecagelegenheid te gaan zitten. In afwachting van de komst van Hans bestelde ik alvast maar een rosétje. Heerlijk genieten in het zonnetje. Hans was er binnen een mum van tijd. Dat is dan weer het voordeel van een scootmobiel: de reis gaat veel sneller dan lopend of op de fiets. We hebben genoten van deze heerlijke middag in de zon. Het bleef niet bij één rosétje: het werden er een stuk of twee, drie misschien en we bestelden ook maar wat hapjes (de borrelplank vis is zeker een aanrader!). De middag ging veel te snel voorbij. Tegen een uur of zes zijn we naar huis gegaan. Eten hoefden we die avond niet meer, na al de heerlijke hapjes van die middag. Jammer genoeg was Hans uitgeput door de zon die deze middag uitbundig scheen. Daarom is hij meteen toen we thuiskwamen naar boven gegaan om uit te rusten.

De volgende dag had ik eerst een interviewtje voor het Weekblad Dongen bij de beste worstenbroodbakker van Brabant. Natuurlijk was er een worstenbroodje bij de koffie en kreeg ik een aantal worstenbroodjes mee voor Hans. Altijd genieten, zulke momenten. Die middag ging ik op bezoek bij een vriendin. Voor het zover was, liep ik een rondje met Iwan. Tijdens die wandeling kwam ik een bekende tegen. We raakten aan de praat en voor ik het wist was er al weer een half uur voorbij. Ik moest nog haasten om op tijd bij mijn vriendin te zijn. Het werd een superleuke middag! Het was veel te lang geleden dat we elkaar hadden gesproken. Aan het eind van de middag waren we nog lang niet uitgepraat. We zijn niet verder gegaan, want we moesten allebei nog voor het eten zorgen. Wel grappig eigenlijk: met die vriendin houd ik altijd een soort ‘voorbespreking’: eerst spreken we met z’n tweeën af, om daarna een afspraak te plannen met onze mannen erbij.

Zo ging de week snel voorbij en het was al zaterdag. Veel hadden we die dag niet gepland. Hans wilde graag naar het Looiersplein om kennis te maken met de nieuwe wethouder die binnenkort in Dongen deel uit gaat maken van het college. Het leuke is dat die man uit Krimpen aan den IJssel komt, vlakbij Rotterdam. Het werden mooie gesprekken met de beoogd wethouder. Na de leuke gesprekken zijn wij wat gaan drinken bij onze favoriete horecagelegenheid op het Looiersplein. Omdat ik zo stom was geweest om de jas die ik wilde laten stomen niet mee te nemen, is Hans nog een keer teruggegaan naar het Looiersplein. Daar waren ze nog niet uitgepraat met de nieuwe wethouder en Hans ging opnieuw met hem in gesprek. Zo werd het onverwacht, bijna net als vroeger, een hele leuke zaterdagochtend.

Dat was nog niet alles, die week. Op zondagmiddag hadden we een afspraak met een vriendin, die vroeger bij ons in de straat woonde. Ook daarvoor gold: veel te lang geleden dat we elkaar gezien en gesproken hadden. De middag liep dan ook gigantisch uit de hand wat tijd betreft. Aan het begin van de avond gingen we pas naar huis. We namen de kortste weg naar huis, over het Rosariopark. Hans gaat dan met z’n scootmobiel langs het paadje dat met een hekje is afgezet: je kunt er wel met je scootmobiel door. Met de fiets gaat ook wel, maar ik moet dan afstappen. Daarom rijden wij altijd onze eigen route over het Rosariopark. Ik verwachtte dat Hans achter me aan zou komen rijden en reed dus door. Ik was al op de hoek van het Oranjeplein, toen ik merkte dat Hans niet achter mij aan reed. Toch maar even gaan kijken. Hij stond nog steeds op het punt waar ik niet wilde fietsen, druk pratend met iemand, die ik op het eerste gezicht niet herkende. Het was de dochter van een oude vriend van ons, die vroeger vaak met mijn nichtje bij ons thuis kwam. Op een gegeven moment werd dat natuurlijk steeds minder, zo gaat dat als kinderen groter worden. Het was een leuke verrassing om haar tegen te komen en om weer eens met haar te praten. Ik heb haar dan ook uitgenodigd om weer eens een keer bij ons op bezoek te komen. Ik hoop oprecht dat zij dat gaat doen. Ik kijk uit naar haar bezoek.

En zo werd het een week, waarin alles bijna liep zoals vroeger: lekker ongeorganiseerd, ongepland en tijd voor (onverwachte) leuke ontmoetingen. Het was bijna zoals vroeger, bijna…want vandaag is Hans weer doodmoe van alle inspanningen in het weekeinde. Van de andere kant: we hebben samen weer een ontzettend leuke week gehad, bijna zoals vroeger...