Onze vereniging zag in oktober 1924 als Dongensche Harddraverij en Renvereniging het levenslicht. Het initiatief voor de oprichting werd genomen door de Rooms-Katholieke Jonge Boerenstand, afdeling Dongen. Voornamelijk boeren en militairen beoefenden de ruitersport.

Later werd de naam veranderd in “Rijvereniging Dongen”. Er waren spring- en dressuurwedstrijden, maar ook wedstrijden voor aanspanningen, harddraven, carrouselrijden, wedstrijden voor landbouwpaarden en speciale springwedstrijden voor onderofficieren van de artillerie en cavalerie.

Bij het 35-jarig bestaan werd de huidige naam Landelijke Rijvereniging Prinses Marijke geïntroduceerd. De gehele ruiterij was veel minder prestatiegericht dan nu. Het ging vooral om ontmoeten, en men was trots op deelname aan acht- en viertallen. Een concours was een feest. Je vertrok op zaterdagmiddag om 12 uur met één paard voor de landbouwwagen en vier paarden erachter. Je sliep bij een boer in de schuur.

Foto 1969

Het vinden van een permanent, geschikt oefenterrein is vele jaren een zorgpunt geweest. Pas in 1979 kwam daar een einde aan door de introductie van het gemeentelijk oefenterrein bij de Sportlaan. Deze accommodatie werd gezamenlijk gebruikt door de rijvereniging, ponyclub “De Toekomst” en de veteranen “Rijden voor Vriendschap”.

Een gezamenlijke accommodatie zorgde ook voor samenwerking. Er ontstond een laagdrempelige doorstroming van ponyclub naar rijvereniging. In de daaropvolgende jaren floreerden deze verenigingen, met veel rijdende leden. De afdelingsdressuur (acht-, zes- en viertallen) werd veel beoefend.

In de jaren ’80 waren er in Dongen ook verschillende tuigpaardliefhebbers. Dit was aanleiding voor de rijvereniging om tuigpaard- en hackneyconcoursen te organiseren. De programma-onderdelen werden afgewisseld met aantrekkelijke shows en demonstraties, met als vast onderdeel de presentatie van alle Dongense aanspanningen.

Foto 1985

De ontwikkeling van een landbouwpaard naar het rijpaard-type zette zich gestaag door. De kwaliteit van de paarden werd steeds beter, evenals de kwaliteit van de ruiters en amazones. Behalve les binnen de vereniging kregen leden ook thuis les van instructeurs, en vaak was er thuis een eigen rijbaan beschikbaar. In de jaren ’70 en ’80 was er gezamenlijk vervoer, maar steeds meer leden kregen de beschikking over eigen vervoer.

Dit alles had zijn weerslag op de vereniging. De belangstelling voor afdelingsdressuur nam in de loop van de tijd af, evenals het oefenen in verenigingsverband. Dit gebeurde bij alle drie de verenigingen in Dongen. Op een gegeven moment werd het terrein teruggegeven aan de gemeente, en Eagle Shelter maakt nu gebruik van de accommodatie.

De vereniging bleef bestaan en was nog steeds druk met het jaarlijks organiseren van wedstrijden. De laatste jaren werden er ook dressuurclinics verzorgd. Na een aantal jaren zonder rijdende leden zijn er nu weer enkele rijdende leden. Alle reden voor een feestje, dat onlangs werd gevierd.