Al een paar dagen heeft manlief dik verkering met zijn tablet. En niet zomaar hoor. Elk vrij moment zie ik hem intens dat met ding in de weer. Ik gun hem met liefde zijn privacy. Laat gewoon doen denk ik, ik wil me niet bemoeien. Maar er zijn ook momenten dat hij even niet oppikt wat ik zeg en dan uit beleefdheid iets terug zegt. Dat duurt al dagen en nu is het moment gekomen dat mijn hoofd niet meer om de vraagtekens past.
“Ik ben zo blij dat jij een kruin hebt.” Zeg ik uit het niets. “Uuh.. hoezo?” Mijn lief kijkt me een wat glazig aan. “Nou, je zit met je gezicht al een paar dagen zo helemaal in dat beeldscherm dat ik je alleen herken aan je kruin.” Lief legt met een zeldzame beweging zijn tablet weg. “Het is voor een goed doel.” Zegt hij. Ik wacht. “Een beetje geheim.” Ik wacht. “Als ik het vind zeg ik het.” Ik wacht weer. “Of wil je het nu weten.” Ik ontplof, met al mijn vraagtekens. “Wat denk je zelf! Je loopt al dagen rond als een schaduw. Ik hoor het niet eens als je binnenkomt! Waarom is dat!” “Tante Betje is bijna jarig.” Cynisme op mijn lip. “Oh ja joh? Ons kleinkind? Sohee, nou dat is nieuw voor me!” Ik ga wel even plassen, dan verdwijnt er vast ook wat van mijn ongeduld in het riool. Als ik weer in de kamer kom heeft mijn lief koffie gezet en zitten we samen op de bank. Kom maar op met dat “beetje geheim”. Wat aarzelend pakt hij zijn tablet en laat me afbeeldingen zien van shortscale basgitaren. Daar wil hij er een van kopen. Niet raar, hij is een uitstekende bassist. Zijn passie. Ik snap het probleem niet zo goed. Ook een versterker erbij? Nog een versterker in huis! Nou best hoor. “Het is niet voor mij.” Hoebedoelu? Ik kijk hem aan. “Het is voor Tante Betje.” “Ben jij gek geworden!” “Ik weet het, het is best een ding om te geven maar ze wil het al zo lang.” Ik vraag even door. Ze heeft het hier al jaren over met opa, maar ik hoefde dat niet te weten. Aah, puzzelstukjes vallen op zijn plaats. Betje naar boven, Betje naar beneden met rode konen omdat ze een beetje geheim heeft staan kwijlen bij de basgitaren van opa. Fluistergesprekken met opa. Het raadsel van de verplaatste bas. Tante Betje die altijd roept dat ze geen kindergitaar hoeft. Het besluit van opa staat eigenlijk vast, er komt een heuse basgitaar voor madam. Met versterker. Ik krab even achter mijn oren. Een lichtgewicht bas voor de kleine meid. Ik weet niet hoor. Eerst overleggen met zoon en schoondochter voor het geval dat Tante Betje compleet met bas en versterker voor immer naar de opa en oma wordt verbannen.
Ik bel naar jongste zoon en wil eerst weten of Betje in de buurt is. Niet dus. Of hij zijn telefoon op speaker wil zetten, kan schoondochter meeluisteren. Ik vraag ietsje voorzichtig hoe zij er tegenover staan als wij Betje een bas cadeau doen. “Supergaaf!! Geweldig!! Ooh, dat gaat ze leuk vinden. Daar heeft ze het al zo lang over!!” “Ook met versterker?” Vraag ik. Probeer eens niet te lachen als twee volwassen mensen, ouders van Jetje Mina (15) en Tante Betje(11), joelend als pretletters door de telefoon willen kruipen en denken dat het mij niet opvalt. Hahaha. Die lieve opa, hij heeft het “geheim” fijn bewaard. Al mijn bedenking zijn verdwenen, net als mijn vraagtekens.