Mijn dochter Bonnie (43) en haar man Dennis (41) zijn met mijn kleinkinderen Aaron (11) en Lianne (9) op wereldreis met hun zeilschip Enna, en zeilen een rondje Atlantische Oceaan. Ze zijn ruim een jaar weggebleven. Afgelopen weekend kwamen ze eindelijk terug.
Door Ruth Wilmans
Het is gelukt! Opgewacht door (groot)ouders, broers en vrienden, varen Bonnie, Dennis, Aaron en Lianne flink wuivend de thuishaven van Bruinisse in. Met langs de stagen van de Enna een heleboel vlaggetjes van de landen waar ze allemaal zijn geweest. Dan volgt het aanleggen langs de vertrouwde steiger. Aaron en Lianne weten inmiddels precies wat ze moeten doen. Het ontvangstcomité kan bijna niet wachten om ze in de armen te sluiten en uitgebreid te knuffelen. 385 Dagen waren ze weg en inmiddels hebben ze er meer dan 10.000 zeemijl (18.520 km) opzitten. Ze hebben 12 landen bezocht en 4 continenten. En nog heel veel meer verschillende eilanden. Ze zaten van die tijd ruim twee volle maanden op de oceaan. Wat ben ik blij dat ze heelhuids weer thuis zijn.
Geen rampen
Vaak kreeg ik de vraag; “gaat het allemaal wel goed?” En dan moest ik antwoorden: “nee, het gaat niet allemààl goed. Op zo’n lange zeiltocht op zee, op de oceaan, bij windsterkten met uitschieters tot meer dan 30 knopen, gaat er altijd wel iets stuk. In Plymouth, de eerste haven na de oversteek van Azoren naar west Engeland, bleek bij de reparatie van het karretje dat over de giek rijdt (sorry niet zeilende lezers), dat er een scheur in de mast zat. Dat is foute boel. Herstel zou te lang duren en Bonnie en Dennis nemen de beslissing om naar huis op de motor te varen. Maar het had allemaal veel erger kunnen zijn, want een afgebroken mast tijdens een overtocht is verschrikkelijk. Maar er is niemand overboord gegaan, (wel een telefoon…), geen zeilen die naar beneden stortten of andere rampen. Wel was er de brand in de motor in Portugal en een windvlaag bij de Azoren waarbij vanalles bijna overboord spoelde. En van zeeziekte weten ze inmiddels een heleboel.
Ervaringen
Lianne vind de stranden van Bequai (Caraïben) het mooiste en vind het jammer dat ze maar twee keer op een strand een vuurtje hebben gestookt. Zij ziet het meeste uit naar het weerzien van haar vriendinnen. Aaron wil graag naar huis om van zijn lego uitgebreide nieuwe dingen te maken. Hij vind het gekste wat hij gezien heeft een boom vol leguanen en de lekkerste vis vond hij een Red Snapper op Union Island. Dennis wil liefst meteen weer terug vertrekken en vind bakkabana’s (gebakken banaan) het lekkerste nieuw ontdekte eten. Hij heeft het meest doorgezet op de tocht door de Surinaamse jungle. Bonnie vind de brand in Portugal het engste moment en de mooiste plekken vind ze de oerwouden waar ze in gewandeld heeft. Zij ziet er erg naar uit om weer volop in de bossen te kunnen wandelen.
En nu?
Bonnie concludeert: “Een jaar geleden was er spanning over het grote avontuur wat we begonnen. Nu is er weer spanning. Hoe zal het zijn om weer thuis te leven? We nemen afscheid van een leven waarin we ons eigen ritme konden bepalen. Zonder maatschappelijke verplichtingen. Enkel gestuurd door ons verlangen ergens naar toe te willen en de weersomstandigheden. Een leven zonder agenda waarin we dag voor dag leven. Nu kijken we ook uit naar de toekomst. Wat nemen we mee van deze ervaring? Hoe gaan we ons leven inrichten zodat het past bij wie we zijn geworden? Afscheid nemen en nieuwe wegen inslaan, gaan hand in hand en maken het leven juist zo interessant. Maar het blijft spannend. Ons Rondje Atlantic is voorbij, maar onze reis gaat verder.”
En zo is het. We zijn allemaal op reis. De een blijft daarbij thuis en de ander gaat wat verder weg om ervaringen op te doen. De thuisblijvers zullen de leuke en spannende berichten van over de oceaan wel gaan missen. Maar het is fijn dat je je nu maar even hoeft te verplaatsen om te kunnen knuffelen. Ook ik sluit deze serie in Weekblad Dongen af. Ik hoop dat u meegenoten hebt. Dank u lezer voor alle leuke reacties. Moest u nog iets willen vragen of melden dan kan dat altijd via ruthweekblad@outlook.com.