Het eerste dat opvalt als je binnenkomt bij Lia en Berend van Laar, is het grote aantal klokken. Klokken die allemaal op tijd staan! Heel bijzonder. Het is een hobby van Berend en Lia om oude klokken helemaal op te knappen. De reden voor het bezoek is niet de prachtige klokken, maar het zestigjarig huwelijk van Berend en Lia van Laar-van den Brink. Op de dag dat deze krant bij de meeste mensen in de bus ligt, heeft burgemeester Hans Slagboom Lia en Berend van Laar bezocht. Zij trouwden op 19 september 1964. Hoewel het feest al eerder gevierd is in Soest, maakten zij ook van hun zestigjarige huwelijksdag een feestje.
door Lia van Gool
En zo is het gekomen
Lia van Laar werd geboren in de Visstraat in Den Bosch op 17 februari 1944. Berend is geboren op 21 maart 1944 aan de Oosterhaven in Enkhuizen. “Mijn familie had een hotel in Den Bosch. Kees van Gaalen was eigenaar van Hotel Royal en had nog een pand aan de Vughterweg, Chalet Royal. Nu is daar een galerie”, vertelt Lia van Laar. “Kees van Gaalen was de broer van mijn moeder.” De vader van Lia kwam het hotel binnen en werd verliefd op haar moeder. “Mijn ouders zijn in 1946 naar Soest gegaan om daar een horecabedrijf te starten. Mijn moeder dacht ‘wat mijn broer kan, kunnen wij ook’.” In 1952 trokken de ouders van Lia naar de Soesterbergsestraat, naar Hotel Café Restaurant Van den Brink. Daar, in de zaak van de vader van Lia, leerden Berend en zij elkaar kennen. “Tegenover ons was een stuk grond met bomen erop. De bomen moesten gekapt worden, omdat er huizen kwamen. Wij hadden daar echt de pest in, want wij lieten daar altijd ons hondje uit. Op een gegeven moment (in 1961) kwam Berend met zijn ouders bij ons in de zaak eten. En zo is het gekomen.”
Sleepboot
Berend werd geboren in Enkhuizen aan de Oosterhaven. Hij stamt uit een schippersfamilie. In de oorlogsjaren woonde de familie aan de wal. “Na de oorlog zijn mijn ouders weer gaan varen, op een sleepboot.” Zij deden dat tot 1951, toen de vader van Berend stopte. “Vanwege de gezondheid van mijn moeder (zij had reuma) moesten wij verhuizen naar zandgrond. Zo kwamen wij in Soest terecht.” Berend kwam vanuit Den Haag naar Soest en vond Soest ‘een boerenknollendorp’, zoals hij lachend vertelt. En, toen hij verkering kreeg met Lia, draaide hij, naar goed Haags, gebruik, zijn horloge om. “Dat deed je in Den Haag als je verkering kreeg.”
Kapitein
Toen Lia en Berend in 1964 trouwden, was Berend kapitein op een sleepboot. “Wij zijn gaan varen en in die tijd werd onze oudste zoon Frank geboren.” Op een gegeven moment kregen steeds meer schepen radar, zodat ook ’s nachts gevaren kon worden. “Wij hadden geen radar en het werd te gevaarlijk om te varen met een vrouw en kinderen. Wij zijn naar een flat in Alexanderpolder getrokken, Daar werd onze tweede zoon Wybe geboren. Ik heb mijn varende leven nog een tijdje doorgezet. Op een gegeven moment was ik nodig aan de wal.” Lia vindt het goed dat zij twee jaar heeft meegevaren. “Anders had ik er geen bal van gesnapt, ik kom immers uit de horeca.”
Van Laar Scheepvaart
Berend van Laar werkte lange tijd voor het familiebedrijf Van Laar Scheepvaart. Zij kinderen vonden dat hij de geschiedenis van het bedrijf moest noteren, voordat die informatie verloren zou gaan. In het document ‘Van Laar Scheepvaart, van Enkhuizen tot Dordrecht’ beschreef Berend de geschiedenis. Helaas is dit verhaal te lang om hier mee te nemen. Het bedrijf bleef bestaan tot 2002. Voordat de zaak in 2002 verkocht werd, werkte Lia twee jaar mee in het bedrijf. Berend: “Zij is mijn rechterhand geworden. Uiteindelijk hebben wij het bedrijf, samen met andere familieleden, verkocht. De tijd was er rijp voor.” Na de verkoop van het bedrijf verhuisden Lia en Berend naar ‘het Brabantse’. Via Roosendaal, Raamsdonksveer en Waalwijk kwamen zij in Dongen terecht, waar zij ‘een geweldig leven’ leiden.
De tachtig
In Waalwijk zijn zij fervente lopers geworden van ‘De tachtig van de Langstraat’, nadat hun schoondochter de tocht één keer uitgelopen had. Het jaar daarop was de schoondochter zwanger. Berend vroeg zich toen af wie de 80 dan zou gaan lopen.” Om de eer van de familie hoog te houden, hebben Lia en Berend dat gedaan, in totaal zes keer. Ook liepen zij elf keer de Nijmeegse Vierdaagse (40 kilometer) en wandelden zij twee keer naar Santiago de Compostella (vanaf de Spaans-Franse grens). “Wij lopen nu nog vier keer per week. Het is heerlijk buiten. Wij genieten daarvan. En het is leuk om een praatje te maken (‘te beppen’) met de mensen die wij tegenkomen onderweg.” Als Lia en Berend in Otterlo zijn, in het huisje van hun zoon, vinden zij het ‘een feestje’ om met de honden zoon over de hei te wandelen. “Het is zo mooi als de hei in bloei staat. Dit jaar was het een plaatje. Iedere morgen weer waren wij verwonderd. Dan moet je tachtig jaar worden om voor het eerst de hei in bloei te zien staan!”
Swarovski
Het actieve paar heeft genoeg te doen. Zo restaureerden zij een aantal antieke lampen en klokken. Alles heeft een plekje gekregen in hun gezellige, sfeervolle woonkamer. “De eerste lamp kochten wij gekocht in Noordwijk. Toen onze zoon de lamp ophaalde, hoorde hij van alles rammelen onderweg. De lamp bleek Italiaans te zijn, met Swarovski kristallen. Wij hebben de lamp uit elkaar gehaald en alle glazen onderdelen (die kristal bleken te zijn) in de soda gezet. Wij hebben dit gecreëerd”, zegt Lia als zij wijst naar de prachtige lamp boven tafel. “Onze kleindochter heeft al gezegd dat zij die lamp wel wil hebben.” Hetzelfde gebeurde met klokken, oude oud-Hollandse klokken, “Wij hebben een tante Hanna-klok en een tante Sjaan-klok, die namen hebben wij ze gegeven. Een andere klok is een ‘Josefientje’. Na restauratie is het ‘een scheterig klokje’ geworden, vindt Lia.
Voorstelling
Dan vertellen Lia en Berend over de reizen die zij maken en maakten, over de keer dat Berend in Spanje, via de stand van de zon, zijn bestemming wist te vinden, over de reizen van dit jaar naar Hamburg, Wenen, Malta en Zwitserland) en de reizen die zij dit jaar nog gaan maken naar het Gardmeer (voor de eerste keer met de bus) en naar Sevilla. Lia en Berend namen afscheid van Zwitserland, waar zij dertig jaar lang op wintersport gingen. “Het is goed zo. Wij gaan niet meer zo ver weg met de auto. Het verkeer is veel heftiger geworden in de loop der jaren.” Vanwege hun achtergrond in de scheepvaart, vinden Lia en Berend het heerlijk om af en toe een dagje naar de Waal rijden. “Wij willen bootjes zien. Wij nemen koek en zopie mee en gaan naar Haaften. Daar komt alle scheepvaart voorbij. Wij genieten dan van een mooie voorstelling.”
Niet stil
Duidelijk is dat Lia en Berend genieten van het leven en niet stil zitten. Hun kinderen zeggen wel eens dat hun ouders geen tijd hebben om dood te gaan. Dood willen ze dan ook nog lang niet en als ze gaan, zouden ze het liefst tegelijkertijd overlijden…….Dan is het even stil. “We zitten hier tachtig te zijn”, zegt Berend. “We zijn zestig jaar getrouwd. En in september was het vier jaar geleden dat wij de sleutel van dit huis kregen.” Lia en Berend zijn kerngezond. “Wij proberen daar veel aan te doen. Je kan een hoop willen en plannen, maar je hebt niet alles zelf in de hand.” Dat bleek toen Lia problemen kreeg met haar voet, het bleek een verstopping in de hoofslagader te zijn. “Ik snapte er niks van. We bewegen veel en dan krijg je dit.” Gelukkig zijn de problemen nu voorbij. “De kinderen zeggen wel eens ‘wij kunnen echt niet wat jullie kunnen’. “Wij wandelen, vliegen, rijden, we doen van alles. Leef je leven elke dag,” vinden de twee tachtigjarigen.